21. mars hvert år markeres verdens poesidag. Målet med å feire en slik dag er å skape blest rundt alt som har med poesi å gjøre, og i den forbindelse vil jeg dele et par av mine favorittdikt.
Først selve Gud innen norsk poesi, Olav H. Hauge, dette diktet er hentet fra Under Bergfallet (1951):
Havet
Dette var havet.
Sjølve ålvoret,
veldigt og grått.
Men liksom hugen
i einslege stunder
brått opnar
glidande spegelsyn
mot gåtefulle djup –
soleis kan òg havet
ein blå morgontime
opna seg
mot himmel og einsemd.
Sjå, blenkjer havet,
eg har òg stjernor
og blåe djup.
Har du ikke lest Hauge, så er det en glovarm anbefaling. Det samme gjelder Gunnhild Øyehaugs diktsamling Slaven av blåbæret, hennes litterære debut i 1998. Her diktet «Du høge måne»:
Du høge måne
kva veit dusom eg ikkje veit
Eg har òg vore halv
– eit negleklipp,
eg har òg hole krater,
eg har òg blitt trødd på
av ein manns vektlause steg.Hangin’ tough
Oppfordringa er enkel og gjennomførbar: les poesi!
Folk kommenterer